بررسی رابطه‌ بین انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی با اهمال‌کاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی‌شاپور اهواز

اهمال‌کاری تحصیلی یکی از متغیرهای شایع در دانشجویان است که لزوم توجه به آن و بررسی متغیرهای تأثیرگذار بر آن ازجمله انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی اهمیت بسیاری دارد. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی با اهمال‌کاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی‌شاپور اهواز می‌باشد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی‌شاپور اهواز در سال تحصیلی 93- 1392 بود. نمونه­ای به حجم 259 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه­ای نسبی انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس­ انگیزش تحصیلی، مقیاس خودکارآمدی تحصیلی و پرسشنامه اهمال‌کاری تحصیلی بود. به‌منظور تجزیه‌ و تحلیل داد‌ه‌ها علاوه بر شاخص­های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار)، از روش‌های آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون ساده، آزمون t گروه‌های مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره) نیز استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمرات کل مقیاس انگیزش تحصیلی و خرده مؤلفه‌های انگیزش درونی و انگیزش بیرونی و بی‌انگیزگی با نمرات کل مقیاس اهمال‌کاری و خرده مؤلفه‌های آن همبستگی معناداری وجود ندارد. اما بین نمرات مقیاس خودکارآمدی تحصیلی و نمرات کل مقیاس اهمال‌کاری و خرده مؤلفه‌های آن همبستگی منفی و معناداری وجود داشت. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون ساده نشان داد که اهمال‌کاری تحصیلی از طریق خودکارآمدی تحصیلی قابل پیش‌بینی است. نتایج آزمون t گروه‌های مستقل و تحلیل واریانس چند متغیره نیز نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر در کل مقیاس اهمال‌کاری تحصیلی و خرده مؤلفه‌های آن تفاوت معناداری وجود ندارد. با عنایت به نتایج این پژوهش، به نظر می­رسد که اساتید و مجریان آموزشی می‌توانند با آگاهی از خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان، اهمال‌کاری تحصیلی آنان را پیش‌بینی کنند.